Ik lijd onder het leven dat ik leid.

Kom je bij je huisarts en zeg je dat je je niet lekker voelt. Wat het is, kun je niet goed zeggen.

Het is alsof je steeds een ander moet zijn dan je bent. Je gedraagt je extravert, maar je voelt je helemaal niet extravert.

De arts kijkt naar je, onderzoekt je en stelt je een paar vragen. Dan komt hij met een conclusie. Je zou wel eens aan ADHD kunnen lijden. Hier heb je een recept voor een medicijn. Slik het en kom over een maand weer terug. Je slikt de pillen en eerst lijkt het alsof het helpt, alsof je vage klacht verdwijnt. Maar nee, toch niet, na een paar weken zit je met of zonder pillen weer met dezelfde onlust.

Je gaat terug naar de huisarts en zegt hem dat het nog steeds niet wil lukken. Goed, zegt hij, misschien is het je hart. Ik stuur je door naar een hartspecialist. Die heeft over vijf weken tijd, onderzoekt je nauwkeurig en zegt aan het einde dat hij niets kan vinden.

Je bent weer terug bij af.

Misschien ben ik wel gestrest, denk je dan. Je gaat naar een psycholoog en die begint een therapie met je. Eerst lijkt het te werken en voel je je opgelucht. Maar na een week of zes komt het oude zeer weer boven, vaag en onontkoombaar.Waar moet je dan heen? Waar is iemand te vinden die wel naar me kan luisteren?
Deze vraag kom ik tegen in onze spreekkamer en bij onze trainingen.