Oogcontact

Het is iets alledaags en tegelijk is weinig ook zo intiem als oogcontact. We leggen contact met elkaar via onze ogen nog voordat we iets hebben we iets hebben gezegd. Laatst zag ik op een verkeersbord staan: ‘maak oogcontact met een andere bestuurder’.

Ik heb een paar jaar voor de klas gestaan en ervaren dat lesgeven staat of valt met oogcontact. Als je geen verbinding legt via je ogen met leerlingen kun je weinig beginnen. Dat is zowel een vriendelijke blik, maar ook een strenge blik als het gaat om ongepast gedrag ven een leerling. Streng kijken is de laagste sport van de escalatieladder.

Ook mensen die verliefd op elkaar worden wisselen eerst blikken uit; verliefde blikken. Kortom, ons oogcontact gaat bijna altijd vooraf aan het contact dat erop volgt.

Laatst hoorde ik een verhaal van een mevrouw. Zij had via Marktplaats een zomerjas aangeboden. Via internet kreeg ze antwoord van een aspirant-koper. De jas opsturen was haar te veel werk, maar de koper bleek in dezelfde stad, ja zelfs in de buurt te wonen. De man wilde hem komen ophalen maar was naar haar gevoel een beetje onhandig. Hij zou met de tram komen en dan zouden ze elkaar op de tramhalte treffen. Zo gezegd, zo gedaan. Hij stapte uit maar op de tegenovergestelde halte dan zij dacht. Maar het oogcontact maakte dat ze elkaar troffen. De jas werd overhandigd, het geld betaald en de man nam de volgende tram weer huiswaarts. Maar het waren de zoekende blikken die maakten dat koper en verkoopster elkaar vonden.

Een vriendelijke blik doet wonderen. Een boze blik treft ons in het hart. Oogcontact is dus niet even iets ‘dat je erbij doet’.  Het is nog zo immaterieel, het is tegelijk allesbepalend.